Monatsarchive: Oktober, 2016

Flade?

Chürzlich uf em Weg ad Uni. I stüüre dur de Bahnhof, halbe no i de S-Bahn am Lese, halbe scho im Seminarruum am Diskutiere. Us em Augewinkel erhasch i en neue Lade. E Bäckerei, wie s vo usse uusgseht. Mitten im akademische Chrüsimüsi meldet sich min Mage. Luutstarch, wie immer, und mit ere gnaue Vorstellig vo Zmittag: Flade söl s sii. Also mach i kehrt, laufe dur d Schiebetür gradwegs zum Trese und froge d Vechäuferin dehinder: «Grüezi, hend Sie Flade?» D Vechäuferin luegt mi vedutzt aa. «Was hend mr?» Ihres Züritüütsch loht mi no nöd zwiifl e, drum erwideri munter: «Flade.» Und im Moment, won i s sege, merk i, dass do kei akustischs Missveständnis vorliit, sondern e dialektals. Wan i meine, isch: «Wäääie.» I seg s mit Noodruck, zieh s «ä» id Längi, wil da d Zürcher doch so mached, oder? Es fühlt sich komisch aa. S Wort chunnt nu schwer über mini Lippe. Trotzdem muen i grinse, und au d Vechäuferin lächlet veschmitzt. Professionell, wie sie off esichtlich isch, velüürt sie kei Wort über üsen kulturelle Grabe. «Nei, leider», antwortet sie stattdesse und beloht s debii, zum üüs beidne wiiteri Piinlichkeite z erspare. So verlohn i de Lade ohni Flade. Ohni Wäääie. Ohni Zmittag. Und doch eigenartig zfride.

(Susanna Schoch)